Ilang
minutong paraiso…
Siyam
na buwang kargo…
Ilang
oras ng nakamamatay na hilab ng tiyan ko…
Ilang ireng
walang hinto…
Tahi na
aabot na sa butas ng puwet ko…
Lahat
ito naglaho…
Nang
ika'y masilayan ko…
So ayun
na nga…
Pagkatapos
kong maging ganap na Gng. Something ni Bb. Alindogan, eh ito na naman ako sa
panibagong yugto ng aking maikling buhay. May bago na akong titulo…isa na akong
Mommy…
I
am so happy…Ang cute at healthy ng baby ko…Salamat kay God…Dahil hindi siya
napano kahit nakakain na siya ng poopoo sa loob ng tiyan ko dahil na-over due
na ako…Pasensiya na anak, tinamad maglakad si mommy…
Bago
ang lahat gusto ko lang sabihin sa lahat ng mga mommy sa buong mundo na
binabati ko kayo…Dahil nalagpasan ninyo ang experience ng panganganak…At para
sa mga dalaga pa diyan o yung mga taong wala pang balak magka-baby…Naku wag nyo
na ituloy…Ang sakit-sakit-sakit-sakit-sakit…
It
was literally and figuratively BLOODY painful…
Habang
nagli-labor ako at habang naglalakad-lakad para mapataas ang aking CM, eh wala
akong ginawa kundi umiyak dahil sa sakit. Hindi ko maintindihan pero pakiramdam
ko e may pinupunit na kung ano sa likod, puwet atbp…
Mga
bandang alas 3:30 nang naisipan na akong ipadala sa clinic na pag-aanakan ko.
Hindi dahil sa pumutok na ang panubigan ko kundi dahil may blood na sa aking
panty…At sabi nila, masakit daw ang labor kapag nauna ang dugo, dahil hindi
madulas. At bilang pagsunod sa mga nakakatanda eh uminom ako ng itlog na hilaw
na may Sarsi…ahaha…Hindi naman malansa, keme lang...
So
ayun na nga, pagdating ko sa clinic, IE mode ang OB, ang narinig kong sabi eh…Doc
2 to 3 cm na…Nakapanginginig ng laman ang IE, ang sakit, makakadagdag pa sa
takot mo yung dugo na makikita mo sa gloves pagkatapos ka i-IE…
When
I was young, takot akong magbuntis at manganak…Una, dahil sabi nga nila ubod daw
ng sakit, at pangalawa at importante sa lahat eh dahil kailangan mong
ibuyangyang ang kepelspels mo sa harap ng OB, at iba pang mga nilalang na
tutulong sa doctor para magpa-anak sayo…Dyusme, ibang level kaya ang hiya ko
nung unang beses na chineck ng OB ang aking churva…Kaso kapag manganganak ka
na, wala nang makialamanan…
So
ayun nga mabalik tayo sa labor moment ko…
Pagkacheck
ng doctor na 2 to 3cm na ako eh agad na akong pinadala sa aking kuwarto…Pinagsuot
ng diaper, at tinurukan ng swero…Ganun pala ang feeling nun no? Sa buong buhay
ko kasi nun lang ako nalagyan ng swero. Ang asawa ko na ginigitgitan na ng
pawis ay hindi na mapakali sa tabi ko…At marahil dala ng takot o dahil sweet
lang siya kasi di niya kayang makita akong naghihirap eh tinawag niya ang
kanyang mama, ang byenan ko…
Nakakatawa
lang kasi sa tuwing hihilab ang tiyan ko eh napapahawak ako sa railings ng
kama, at kasabay nun ay napapahawak din si Mamu sa railings, ramdam siguro ang
paghihirap ko…
Sabi
nila kapag daw naglilabor ka tatawagin mo lahat ng santo, hindi naman totoo…Dahil
sa sobrang sakit, wala na akong maalalang pangalan ng santo…Ahaha…Pero in all fairness
sa akin sabi ng ibang manganganak na kasabay ko eh tahimik daw akong maglabor.
Nung
madalas na ang paghilab ng tiyan ko doble ang paghihirap ko…Bakit? Kasi habang
naghihirap ako dahil sa sakit, eh ramdam ko pa ang paghihirap ng anak ko sa
loob ng tiyan ko… Sa bawat hilab ay ramdam ko ang struggle niya, ang kagustuhan
niyang lumabas, dahil developed na nga ang lungs niya, hindi na siya makahinga
sa tubig…
Pagkaraan
ng isang oras, impit na akong nagreklamo sa byenan ko…
“Mamu…para
pong may lalabas na poopoo sa akin, matigas na poopoo…”
Agad
na tinawag ang nurse, at ayun na nga, IE mode ulit…at alam mo ba ang bungad sa
akin ng nurse?
“Wow
ah! Ang galing mo ah…naunahan mo pa yung katabi mo, eh pansampu na yung anak
niya”
Ahaha…nakahinga
ako ng maluwag, dahil nagbunga na din ang walang humpay na paglalakad ko sa
paligid ng Tutuban Mall sa Night Market, nung nakaraang gabi, at ang
pakikipagsabayan ko sa mga joggers nang alas sais ng umaga.
At
yun na nga dinala ako sa nakakatakot na delivery room…Pinahiga ako sa higaan na
ang tingin ko ay silya elektrika…
This is it…Ito na yung moment na masusukat
ang galing ko sa pag-ire…
However, dahil
duwag ako, nagpa-painless ako…Dyusme, kung yung labor nga bonggang sakit na,
paano pa kaya ang actual na panganganak…
Sabi
sa akin ng nurse:
“Ire ka ate, yung parang tumatae ng matigas…”
Gusto ko
siyang sagutin ng “Ikaw kaya ate dito, tingnan natin kung masusunod mo yang
theory mo nay an”
Pero
mega ire pa din ako…Mga tatlong ire, pero pakiramdam ko eh gusto na magshut
down ng utak ko dahil sa sobrang sakit…Nakatatlong ire siguro ako, pagkatapos
nun narinig ko nang sabi ng OB…
“I-push
na natin to, tulungan na natin siya, di na niya kaya…”
Pagkatapos
nun may tinurok ang isa pang nurse na gamot sa aking swero. Ang huling naalala
ko eh nagtulong ang dalawang nurse para itulak ang baby sa tiyan ko pababa.
Pagkatapos
nagising ako ng bandang alas siyete ng gabi. Hinang-hina kong kinapa ang tiyan
ko. Nanganak na ako…Inikot ko ang mata ko, wala akong makitang baby…Nasaan kaya
siya…
Ilang
ulit na may labas at pasok na nurse, at sa tuwing may papasok eh magtatanong
ako:
“Ate
anong oras ako lalabas dito…”
Feeling
ko nga nakululitan na sila sa akin…Eh bakit ba atat ako sa baby ko eh…Sila kaya
ang maging ina…ahehe…
So
ayun na nga nung lumabas na ulit ang dalawang nurse, at sinabing pwede na akong
bumalik sa aking kuwarto, eh tumayo ako agad, nagmamadali…Kahit nahihilo hilo
pa ako…
Sakay
sakay ng wheel chair…ang unang mukhang nakita ko ay mukha ng dalawang best
friends ko…mukha ng asawa ko…mukha ng byenan ko…at ang huli ay ang baby ko…
Andun
siya sa isang sulok…Kumikinang…Ang puti…Ang pogi…
Sa
wakas, natupad na din ang pangarap kong magkaron ng anak na maputi…ahehe…
Siya
yun..siya yung sumisipa sa mga internal organs ko…Siya yung sumisinok sinok sa
loob ng tiyan ko…Siya yun…siya yun…
Dumating
na din siya…ang kaganapan ng aking pagkababae…
Posts
